هوش هیجانی emotional intelligence
دكتر مهدی شاگردی (شاكری)
در چند
دهه‌ی اخیر بررسی‌هایی بر روی افرادی
صورت گرفته که با وجود دارا بودنِ ضریب هوشی (IQ) بالا در کودکی در بزرگسالی افراد موفقی نبوده‌اند
و برعکس افراد موفق بزرگسالی که در کودکی از نظر ضریب
هوشی در حد معمولی بوده‌اند. این واقعیت توجه دانشمندان
را به‌سوی موضوع مهمی معطوف داشت که «هوش هیجانی»
نام گرفت.
وجود هیجانات درونی در انسان، کنترل و عدم‌کنترل
آن‌ها واقعیتی است که تأثیر آن در شکل‌گیری شخصیت،
موفقیت یا عدم موفقیتِ اجتماعی بسیار نقش‌آفرین
می‌باشد. بدین خاطر امروزه به‌عنوانِ یکی از مهم‌ترین
عوامل موفقیت‌های فردی و اجتماعی برای آن
اهمیت بسیار زیادی قائل شده‌اند.
واقعیت این است‌که هیجانات با انسان
همراه است و دلیلی بر مهار و یا از بین‌بردن آن
نیست، بلکه معقول‌تر «کنترل» آن‌ها است. بی‌تردید مهار
هیجانات باید از درون انسان آن هم به‌وسیله‌ی قدرتِ «عقل و خرد» صورت گیردکه در
این حالت، نقطه‌ی تلاقی عقل و هیجانات، موّلد پدیده‌ی
هوش هیجانی خواهد شد و این پدیده آنقدر با اهمیت
است که امروزه نقش آن را در موفقیت‌های فردی و اجتماعی بسیار
بیشتر از 
می‌دانند.
در نظر داشته‌باشیم دوره‌ی کودکی
بهترین زمانی است که می‌توان به موضوع هوش هیجانی
توجهی خاصی نمود، ضمن این‌که این پدیده قابل
تقویت و رشد هم می‌باشد! بدین علت نقش ما از اولیا در
آموزش فرزندمان در جهت کنترلِ هیجانات و بالنتیجه افزایش هوش
هیجانی بیمار با اهمیت است.