آیا فرزند من تیزهوش است؟

همه ی ما پدر مادرها فرزندان مان را دوست داریم و آنها را بهتر و گاهی بهترین می­شماریم.

گاهی رفتار و گفتار آنها چنان بر ما اثر می گذارد که فکر می کنیم فرزند تیزهوشی نصیب ما شده است! هر چند شاید در مواردی تشخیص ما درست باشد  اما در نظر بگیرید که شاید برداشت­هایی منطبق با واقعیت نداشته باشیم و آن موقع است که به خاطر انتظارات نامعقول از فرزندمان بعد از مدتی دچار مشکلاتی خواهیم شد. نه فقط در ذهن خودمان، بلکه بیشتر مشکلات را برای فرزندمان که فکر می کنیم تیزهوش است ایجاد خواهیم کرد.

مثلا بسیار شده است که فرزند ما در کودکی به راحتی اشعار زیادی را حفظ می کند، یا به راحتی کتابی را که برای او یک بار به هنگام خواب  خوانده ایم، با دیدن تصاویر آن، برایمان می خواند! و در آن زمان شاید برداشت کنیم که فرزند ما نابغه یا تیزهوش است، اما این تازه اول ماجراست، چنانچه همین کودک در بزرگسالی شاید در حل یک مسئله ریاضی به آن سرعت عمل نکندو حتی در حفظ متون ادبی و اشعار آن سرعت دوره ی کودکی را از خود نشان ندهد!

اینجاست که ذهن ما دچار تناقضاتی می­شود که بدون شک مشکل­آفرین خواهد بود، اما واقعیت آن است که انسان ها در دوره ای از رشد کودکی خود مثلا در سن سه یا چهار سالگی از تمرکز بالایی در ضبط اصوات برخوردارند و این مسئله علامت قطعی تیزهوشی و نبوغ خاص نیست.

موارد فوق از نکاتی هستند که ضرورت دقت و درک بیشتری را از مسئله هوش و تیزهوشی برای ما اولیاء مطرح می کند. چنانچه بتوانیم درک و شناخت عمیق تری از میزان هوش واقعی فرزند خود داشته باشیم، بی تردید به طریق بهتری می توانیم در رشد و تربیت فرزندمان نقش­آفرینی کنیم.

دکتر مهدی شاکری